Tinnen theepot
De theepot is geproduceerd door de firma Shaw & Fisher in Sheffield, vermoedelijk rond 1870. Verfijnd tinnen servies werd in de 16e en 17e eeuw door de gegoede burgerij algemeen gebruikt, maar raakte later uit de mode. Als gevolg van de Romantiek grepen fabrikanten als Shaw & Fisher in de tweede helft van de 19e eeuw echter terug op voorbeelden uit oude tijden.
De theepot is niet lang na zijn vervaardiging gekocht door het gezin van Franz en Johanna Weber, textielhandelaren in Bazel. Toen Franz onverwacht stierf had Johanna geen andere keus dan met haar drie kleine dochters terug te keren naar haar familie in het noorden van Beieren. De theepot en ander waardevol tinnen serviesgoed gingen mee.
Toen Elisabeth Weber, een van de drie dochters, volwassen was trouwde zij met een man uit Neurenberg. Elisabeth’s echtgenoot raakte echter verslaafd aan de morfine, waarop zij zich van hem liet scheiden en hertrouwde. Ook de theepot verhuisde.
De zoon van Elisabeth erfde het voorwerp, en aangezien hij de peetoom was van mijn vader, belandde de theepot in Landshut, de stad in Beieren waar ik ben opgegroeid. Daar stond hij gedurende mijn hele jeugd in de woonkamer van mijn ouders. Inmiddels woont de theepot net als ik al ruim 25 jaar in Leiden.
De theepot is voor mij een symbool dat staat voor familie, de opeenvolging van generaties, het hebben van wortels en het gevoel ergens thuis te zijn. Tegenwoordig is bekend dat tin giftig is en dus wordt de pot niet meer gebruikt. Maar de dierbare herinneringen zijn gebleven.